Tabaski

Maandag 8 december was het feest! Wereldwijd werd het Islamitische slachtfeest gevierd. Ook in Mali waar het merendeel van de bevolking moslim is, betekende dit een bijzondere dag. Door de meeste Malinezen wordt Tabaski zoals het feest hier genoemd wordt, gezien als de belangrijkste feestdag van het jaar.

Al weken van tevoren waren de voorbereidingen begonnen. Schapen werden mekkerend door de straten getrokken en tot diep in de nacht werkten kleermakers door aan rijkelijk versierde boubous die speciaal voor het feest waren besteld.

Mijn collega Youssouf had me uitgenodigd om Tabaski bij hem te vieren. Toen ik om tien uur 's ochtends in vol ornaat het erf van zijn familie kwam oplopen, was de rituele slacht net voorbij. De bebloede koppen van twee schapen lagen in een hoek van de binnenplaats en Youssouf keek me lachend aan met in zijn ene hand een hakmes en in de andere hand een schapenpoot. Samen met zijn oom was hij druk bezig de schapen in hanteerbare hompen te hakken en het vlees van de ingewanden te scheiden. Uit solidariteit werd een deel van het vlees bij minder bedeelde families langs gebracht. De resterende stukken waren bestemd voor het feestmaal dat de vrouwen al vanaf de vroege uurtjes aan het bereiden waren. "Vanmiddag komt iedereen in beweging en gaan we bij andere vrienden of familieleden langs om elkaar een gezegend feest te wensen," vertelde Mariam, de schoonzus van Youssouf toen ik haar een handje meehielp in de keuken. En zo begon na het eten een eindeloze tocht langs bekenden en onbekenden met in elke familie hetzelfde ritueel van zegeningen uitspreken en ontvangen.

Het laatste huis wat ik aandeed, was dat van mijn collega Aly Soumountera, de directeur van Walé. Na de onvermijdelijke wensen over en weer, wilde ik hem complementeren met zijn indrukwekkende, hagelwitte en fijn geborduurde gewaad. In mijn beste Bambara zei ik: "Duloki njaman b'i kan na" (Wat heb je een mooie boubou aan), waarop Aly's ogen zich wijd uitsperden. Dat ik blijkbaar iets verkeerds had gezegd was duidelijk, dus de Franse vertaling voegde ik er maar gelijk aan toe. "Aaaaaaaaaaah, duloki NJÚMAN b'i kan na". "Dat is wat anders dan zeggen dat ik een viéze boubou aan heb, Gafou!" Zo eindigde mijn Tabaski met een blunder en een lachsalvo waaraan ik, vrees ik, nog vaak herinnerd zal worden.