Om vier uur begint de muezzin zijn eerste oproep voor het ochtendgebed. Een natuurlijke wekker met repeat-functie, want ieder half uur tot half zes klinkt een nieuw "allaaaaaaaaaaaaaaahuakbarrr" door de megafoon van de moskee. In combinatie met het getoeter van Jansen (zie Dierenliefde I: Jansen en Janssen) word ik dan sluimerend wakker tot om zes uur mijn eigen wekker gaat en ik echt opsta.
Om de dag hijs ik me dan in mijn sportpakje om te gaan joggen. Eenmaal buiten word ik verwelkomd door Orgie (zie Dierenliefde II: Orgie & Youpie). Terwijl ik mijn rek en strekoefeningen aan het doen ben, likt Orgie de pannetjes van mijn avondeten van de vorige dag schoon. De eerste 500 meter rent ze altijd met me mee. Dan blijft ze plotseling staan, trappelt nog wat, gaat zitten en kijkt me na. Einde territorium. Ik ren door naar de Niger. Iets waarvan ik in Nederland al droomde als ik me in het Oosterpark of de Friese weilanden in het zweet werkte. Nu ren ik in het echt langs de vissers die hun netten uitgooien, de vrouwen die hun was doen aan de waterkant, de groentetuintjes, de lemen huizen en de vergane glorie van koloniale gebouwen.
Op de terugweg haal ik mijn ontbijt bij een van de buurtsupertjes die mijn wijk rijk is. Het zijn winkeltjes van soms nog geen vijf vierkante meter. De levensmiddelen zijn tot hoog aan het plafond opgestapeld en zitten onvermijdelijk onder een dikke laag stof. Alles is per stuk te koop: één theezakje, één scheermesje, één sigaret, één kauwgompje, één partje vache qui rit. Je kunt het zo gek niet bedenken. Fabrikanten zijn blijkbaar ingesprongen op deze vraag naar kleine hoeveelheden. Mayonaise, waspoeder, boter, koffie en chocoladepasta worden ook aangeboden in miniverpakkingen van vaak niet meer dan 15 gram.
Als ik thuiskom geef ik eerst het kontje van mijn stokbrood aan Jansen (zie Dierenliefde I: Janssen en Jansen). Na een koude douche, ga ik ontbijten terwijl ik naar het nieuws van RFI (Radio France International) luister, mijn dagelijkse venster op de rest van de wereld. Dan is het 8 uur. Mijn werkdag kan beginnen...
.JPG)
Om de dag hijs ik me dan in mijn sportpakje om te gaan joggen. Eenmaal buiten word ik verwelkomd door Orgie (zie Dierenliefde II: Orgie & Youpie). Terwijl ik mijn rek en strekoefeningen aan het doen ben, likt Orgie de pannetjes van mijn avondeten van de vorige dag schoon. De eerste 500 meter rent ze altijd met me mee. Dan blijft ze plotseling staan, trappelt nog wat, gaat zitten en kijkt me na. Einde territorium. Ik ren door naar de Niger. Iets waarvan ik in Nederland al droomde als ik me in het Oosterpark of de Friese weilanden in het zweet werkte. Nu ren ik in het echt langs de vissers die hun netten uitgooien, de vrouwen die hun was doen aan de waterkant, de groentetuintjes, de lemen huizen en de vergane glorie van koloniale gebouwen.
Op de terugweg haal ik mijn ontbijt bij een van de buurtsupertjes die mijn wijk rijk is. Het zijn winkeltjes van soms nog geen vijf vierkante meter. De levensmiddelen zijn tot hoog aan het plafond opgestapeld en zitten onvermijdelijk onder een dikke laag stof. Alles is per stuk te koop: één theezakje, één scheermesje, één sigaret, één kauwgompje, één partje vache qui rit. Je kunt het zo gek niet bedenken. Fabrikanten zijn blijkbaar ingesprongen op deze vraag naar kleine hoeveelheden. Mayonaise, waspoeder, boter, koffie en chocoladepasta worden ook aangeboden in miniverpakkingen van vaak niet meer dan 15 gram.
Als ik thuiskom geef ik eerst het kontje van mijn stokbrood aan Jansen (zie Dierenliefde I: Janssen en Jansen). Na een koude douche, ga ik ontbijten terwijl ik naar het nieuws van RFI (Radio France International) luister, mijn dagelijkse venster op de rest van de wereld. Dan is het 8 uur. Mijn werkdag kan beginnen...
.JPG)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten