Dierenliefde I: Jansen en Janssen

De eerste dag dat ik in mijn huisje doorbracht, werd ik opgeschrikt door een toeterend geluid. Toen ik naar buiten liep, zag ik nog net twee enorme vogels de trap op lopen richting mijn dakterras. Ik kon mijn ogen niet geloven: deze dieren had ik nog nooit eerder gezien en al helemaal niet in Mali! Op het dakterras observeerde ik het duo dat ik door hun zwarte veren en priemende oogjes meteen omdoopte tot Jansen & Janssen (van Kuifje voor de niet-ingewijden).

Die avond stelde ik mij voor aan de familie bij wie ik op het erf woon. Tijdens ons kennismakingsgesprek vroeg Amadou Keita, de heer des huizes: "En, heb je ook al kennis gemaakt met je bovenburen?" Ik begreep meteen dat hij het over Jansen & Janssen moest hebben. "Ja, aardige lui, maar wel een beetje luidruchtig," antwoordde ik hem. "Wen er maar aan", grinnikte Keita. "Vooral in de ochtend maken ze een boel herrie."

De volgende ochtend werd ik inderdaad wakker van de toeterende ochtendroep van Jansen & Janssen. "Het is weer eens wat anders dan een kraaiende haan", dacht ik nog. Twee weken later was het getoeter erger dan normaal. Er was duidelijk iets aan de hand. Toen ik mijn deur openzwaaide zag ik beneden op de binnenplaats het levenloze lichaam van Jansen (of Janssen) liggen. Zijn compagnon liep al toeterend paniekerig heen en weer. Toen ik me over het dode hoopje veren boog, kwam Ousmane, de achttienjarige zoon van Keita, naar me toe lopen. "Hij dacht dat ie kon vliegen," zei hij met een trieste blik in zijn ogen. "Maar waarom doet hij dat dan ook?!?" vroeg ik hem bijna verontwaardigd. Ousmane legde uit dat zijn vader de vleugels van de vogels had ingeknipt zodat ze niet weg konden vliegen. "Dat was ie blijkbaar even vergeten."

Nu is Jansen (of Janssen) dus alleen. Het getoeter is er niet minder op geworden. Hoe lang hij het vol zal houden is de vraag. Gisteren betrapte ik Jansen (of Janssen) op een duikvlucht van mijn dakterras naar de lager gelegen behuizing. De klap op de golfplaten was hard, maar zonder zichtbare schade. Een zelfmoordpoging?