Oost West Segou Best

Toen ik in 2004-2005 een jaar lang in Bamako woonde, was ik overwegend enthousiast over mijn tijdelijke woonplaats. De uitlaatgassen, het gebrek aan groen, de stinkende open riolen leken toen bijzaak. Nu ik vier jaar later Bamako verruild heb voor Segou, kan ik alleen maar denken: "Wat een verademing!"

Segou is een klein stadje dat net als de hoofdstad Bamako aan de Niger ligt. In tegenstelling tot in de hoofdstad wordt de frisse lucht die de rivier meebrengt hier niet overheerst door verstikkende smog. Hier geen mensenmassa's. Hier geen files met toeterende taxi's, busjes en brommers. In Segou heerst rust. In alles lijkt deze stad af te steken bij het chaotische stadsleven van Bamako.

Ik woon op de grens van Angoulême en Medina, twee woonwijken met brede zandwegen en pleinen waar aan het einde van de middag en in het weekend altijd druk gevoetbald wordt. Mijn tweekamerappartement bevindt zich op het erf van Amadou Keita, een gepensioneerd ambtenaar. Zijn vrouwen Aïssata en Aminata zijn beide schooljuf. In een gezin met in totaal zestien kinderen is dit een beroep waar ze thuis ook veel profijt van lijken te hebben! In en om het huis is het altijd een drukte van belang. Rokia en Djelika, de twee dienstmeisjes, runnen het huishouden: iedere dag vegen zij onvermoeibaar de straat aan, doen zij de was en zorgen voor het middag en avondeten. Iedere avond rond half acht komt een van hen mij een pannetje rijst, couscous, gierstepap of aardappelragout brengen. Hoewel ik regelmatig verlang naar mijn eigen pasta's, salades en ovenschotels, ben ik nog niet uitgekeken op de Afrikaanse keuken. En wat is het heerlijk om niet te hoeven koken! La vie est belle à Segou.