Politie op de loer

Segou is een klein stadje, maar behoorlijk uitgestrekt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat veel mensen in Segou een brommertje hebben: een echte Yamaha of een goedkopere Jakarta of Dragon van Indonesische of Chinese makelij. Gelukkig heeft Walé een appartementje voor me kunnen vinden in dezelfde wijk. Iedere ochtend ben ik met de benenwagen binnen tien minuten op mijn werk. Naar het centrum van Segou is het iets langer lopen.

Een van de zonen van mijn huisbaas, Ousmane, heeft een Jakarta. Al een paar keer was hij me van dienst geweest door me met zijn brommertje af zetten in de stad. "Straks ga ik jou leren brommer rijden," zei Ousmane een zekere middag en liet er geen gras over groeien. Op de terugweg naar huis stopte hij bij een stoffig plein, begon me het een en ander uit te leggen over gas en versnellingen en binnen vijf minuten tufte ik apetrots zijn brommer door de straten van Segou. Ik voerde de snelheid een beetje op een riep nog opgewekt naar achteren: "Hé Ousmane, hoe moet je eigenlijk remmen?" Toen Ousmane me liet weten dat de remmen niet werkten, liet ik van schrik het gaspedaal los. "Maar hoe rem je dan?" vraag ik hem enigszins verontwaardigd. "Nou... zo!"

Ook Youssouf, een collega bij Walé, vond dit een beetje onverantwoord en nam ongevraagd de brommerlessen van Ousmane over. Ditmaal niet op een krakkemikkige Jakarta maar op een echte Yamaha-Dame, een elegant oranje brommertje met echte werkende remmen. Tijdens een van de lessen begon Youssouf tegen me te schreeuwen. "Attention! Attention! Gendarme couché!" Ik keek angstig om me heen, maar politieagenten kon ik nergens ontwaren. Pas toen we door de lucht vlogen, werd me het een en ander duidelijk. Dat een gendarme couché de Malinese versie van een verkeersdrempel is, zal ik niet snel vergeten...